Sportverkiezingen: WSV krijgt loon naar werken
Bron: De Stentor, door Christiaan Buitenhuis
7 JANUARI 2006 - APELDOORN - Het heeft de voetballers van WSV een groot aantal jaren gekost, maar tijdens de Apeldoornse Sportverkiezingen was er de hoofdprijs. Gisteravond sleepte de hoofdklasser in een bomvol Orpheus de titel ‘Sportploeg van het jaar’ in de wacht.
Toegegeven, de Sportverkiezingen zaten gisteravond beter in elkaar vergeleken met voorgaande edities. Meer variatie, meer tempo. Ook de ellenlange optreden en haast eeuwigdurende kampioenenparade werden anders gepresenteerd, met als positieve uitschieter een sprankelende demonstratie Röhnrad. De acrobates uit Raalte kregen alle lof toegezwaaid. Vernieuwing is goed, maar het geheel in de schouwburg was tegelijk een platform voor veel chaotische taferelen. Het massaal toegestroomde publiek baande zich continue van podium tot podium om maar niets te hoeven missen.
Toch was het vooral veel van hetzelfde. Het decor bleef, de vaak saaie toespraken hielden stand, de dansacts werden als vanouds opgevoerd en zelfs NOS Langs de Lijn-coryfee Herman Hobert mocht zijn opleeskunstje voor de zoveelste keer voltrekken. Wat vooral niet van wijken wist, was het twijfelachtige nominatiebeleid van de VSA-juryleden. Niet zozeer bij de benoemingen van sportman en -vrouw van het jaar 2005. Die titels gingen logischerwijs naar respectievelijk judoka Jeroen Mooren en fietscrossster Angelique van Gemert. Ook de Beelaerts van Blokland Bokaal werd toegekend aan de juiste persoon, Jurjen Willemsen. De zwemmer stal onbedoeld de show door de bokaal op te dragen aan zijn ouders. ’Zonder mijn ouders had ik hier gewoon niet gestaan’, klonk het bedeesd.
Nee, de meest discutabele verkkiezingen waren die van de Trainer/Coach-Award - die werd gewonnen door Hein Beke, de handbaltrainer van het eerste Achilles-mannenteam - en die van de sportploeg.
In dat laatste geval waren niet de nominaties, maar wel de uiteindelijke verkiezing voor discussie vatbaar. Althans, vanuit Dros/Alterno-perspectief. De titel ging immers aan de eredivisievolleybalsters voorbij. ‘Ik had het team er al voor gewaarschuwd. Wij hebben iets ongelooflijks gepresteerd, maar dat wordt door de buitenwacht blijkbaar anders ingeschat. Toch moet je hier van genieten, het is een hele speciale avond voor ons en we staan als Alterno toch maar mooi in de picture’, sprak Gert Veldhuizen, trainer van de vrouwenploeg gelaten.
In het WSV-kamp heerste vooral opluchting, al durfde geen van de voetballers dat daadwerkelijk uit te spreken. ‘Ach, wij konden het eigenlijk alleen maar worden’, sprak WSV-trainer Richard Karrenbelt zelfverzekerd. ‘En eigenlijk hadden we deze prijs vorig jaar al moeten winnen. Maar ja, voetbalclubs zijn in het verleden niet altijd de gelukkigste gebleken. We werden vaak als achterstallig gezien.’
De trainer had daarbij wel een punt. Jarenlang werden de voetballers door de jury genegeerd, terwijl titels aaneen werden geregen. Nu was er voor hen wel de erkenning. ‘Deze groep staat voor plezier, maar op de juiste momenten dan staan we er wel.’ De woorden van Karrenbelt waren raak. De voetballers maakten de hele avond feest, zelfs nog achter de coulissen. Maar eenmaal aangekondigd om het podium te betreden zat de discipline er in. Van tijdelijke aard overigens, want de enveloppe was amper geopend of het gezang barstte weer in alle hevigheid los: ‘Wij zijn de club van Apeldoorn!’
Hans Uit den Bogaard, de vorig seizoen gestopte voetballer van de huidige hoofdklasser, genoot flink na. ‘Je krijgt deze prijs als club en als elftal. Pas als je op dat podium staat ga je over alle prestaties nadenken en dan zie je hoe mooi het is om dit allemaal mee te mogen maken. Zo’n reeks van ons is top.’